Fania All Star, e guerra

Gracias a que os condensadores electrolíticos de tántalo teñen gran capacidade por unidade de volumen e baixa impedancia electrica a altas frecuencias pódense usar en dispositivos miniaturizados. Elo permíteme estar a ollar e escoitar no meu iPod o vídeo de La Fania que vedes aquí.

****

Tal día coma onte de 1974, Foreman e Mohamed Ali enfrontáronse nunha histórica pelexa en Kinshasa no daquela Zaire de Mobutu. Aproveitando o evento Fania All Stars deron un concerto inesquecible no estadio Statu Hai da capital congoleña ante un público de preto de 80.000 persoas.

Pola nómina da Fania, chegaron a pasar:

Héctor Lavoe (voz); Cheo Feliciano (voz y maracas); Ismael Miranda (voz y maracas); Adalberto Santiago (voz); Pete "El Conde" Rodríguez (voz, güiro); Santos Colón (voz); Bobby Cruz (voz); Ismael Quintana (voz); Celia Cruz (voz); Ismael Rivera (voz); Justo Betancourt (voz); Rubén Blades (voz); Hector Zarzuela (trompeta); Roberto Rodríguez (trompeta); Larry Spencer (trompeta); Wilfrido Vargas (trompeta); Barry Rodgers (trombón); Reinaldo Jorge (trombón); Willie Colón (voz y trombón); Larry Harlow (piano); Ricardo Ray (piano); Papo Lucca (piano); Eddie Palmieri (piano); Ray Barreto (congas); Mongo Santamaría (congas); Eddy Montalvo (congas); Willy Romero (congas); "Dandy"Johny Rodriguez jr. (congas)(Tipica 73); Milton Cardona (congas); Orestes Vilató (timbales); Nicky Marrero (timbales); Roberto Roena (bongós); Bobby Valentín (bajo); Salvador Cuevas (bajo); Pupy Legarreta (violín); Alfredo de la Fé (violín); Yomo Toro (Cuatro, Tres y Guitarra); Johnny Pacheco (flauta y director musical); Tito Puente (timbales, batería); Joe Bataan; José 'Monguito' Santamaria (primera voz del grupo en 1964 y piano); Louie Ramirez (vibráfono); Jimmy Sabater; Luis Alberto "Toto" Rivero de Venezuela; ;

***

Onte o Congo volveu a ser noticia, esta vez -outra vez- pola guerra. De novo, o control do coltán parace estar por detrás de toda ista barbarie. O ordenador co que escribo, a teléfono co que estou a falar, toda a electrónica que consumimos no primeiro mundo depende do tantalio que está no coltán.



O Congo ten, na rexión dos Grandes Lagos, o 80% do coltán do mundo e o 100% das causas da nosas vergoñas de sociedade rica.

Qué todas as pelexas no Congo sexan as de Foreman e Alí!!!!!

French frites

O día 11 de septembro de 2001 mentras o mundo contemplaba estupefacto o primeiro atentado terrorista en directo da historia, lonxe de Nova Iorque, en Upsala, os suecos Rosén e Hellenäs non daban crédito o que estaba a ver no ecrán do ordenador acopado ao HPLC-MS-MS: O sinal dun inesperado pico estaba a saturar a resposta do detector. Era acrilamida, estaba presente en cantidades fabulosas nunhas mostras de patacas fritidas.

Nos meses seguintes analizáronse moitos máis alimentos e en todos aparecía acrilamida, especialmente nos sometidos a algún xeito de tratamento térmico. O 24 de abril de 2002 en conferencia de prensa en Suecia presentáronse publicamente os resultados.

A acrilamida é un potente e coñecido canceríxeno da industria química. Qué facía nos alimentos? Quen puxo acrilamida nos alimentos?, foron os terroristas coma fixeron co antrax? As alarmas de todo o mundo disparáronse ...

Dispararonse??

Dous día despois El Mundo facíase eco doutra inquietante noticia: "El Congreso ha decidido arropar la campaña pro-abstinencia sexual del presidente Bush y destinar 50 millones de dólares (56 millones de euros) a promover la castidad en los institutos". Pola súa banda, El País non recolleu noticia algunha nese día nin o seguinte, nin o mes que lle seguiu sobre a acrilamida. Foi necesario esparar ata o primeiro de outubro para atopar esta noticia: "Hallada la reacción química que produce la acrilamida en las frituras".

Contrariamente ao que adoita a acontecer, en poucos meses os científicos foran quen de resolver o problema. Resulta que levabamos milleiros de anos convivindo con esta molécula, aproximadamente dende que aprendimos a cociñar os alimentos.

Por qué daquela non houbo crise alimentaria como sucedeu cas vacas tolas? Onde andaban os periodistas daquela?

Bumerán

Hoxe estivemos a dar unha entretidísima volta en bici polos montes da Groba. A miña filla estívome a contar cómo se empregaba en Australia o bumerán para a caza. O certo é que non é un invento australiano, nin sequera teñen a exclusiva -coma os canguros- por mor da insularidade. Tampoco é verdade que sempre volten a mao do lanzador. Este primitivo pauciño, en sus diversas formas, coñécese en prácticamente todalas culturas e dende hai anos é un deporte que conta cunha morea de fanáticos que inventan, fabrican e compiten cos seus terbellos. En España existe una asociación http://www.boomeralia.org/ que foi de donde tirei a foto.

Levo pateando a Groba dende neno. Gosto dela como é e como está. Por iso solidarízome e únome dende este blog cos esforzos que o meu amigo Xoxé Lois (http://www.sosgroba.blogspot.com/) e outros coma él están a facer para que non mude e para que a miña filla chegue a miña idade disfrutándola coma hoxe.

Aproveito para recomendar que si tedes ocasión non vos perdades a visista guiada que fai Xoxé Lois Vilar os petroglifos do Outeiro dos Lameiros

Ollos azuis coma o xeo

No San Rafael o xeo era azul. Moi, moi azul.

O vídeo o fixen eu, e na realidade era máis azul. Un azul engaiolante de miles de anos. Só cando pasa tanto tempo se acada un azul tan intenso, porque só canda pasa tanto tempo se consigue que fique compactado sen prácticamente burbullas de ar para que a luz no se reflexe e poida penetrar na masa. Pero non todas as lonxitudes de onda o fan na mesma profundidade. O azul ten máis enerxía e penetra máis por iso vemos esta cor.

Pero non é azul turquesa, nin azul ceo. É diferente, é azul xeo.

As formas caprichosas dos témpanos eran auténticas esculturas. Semellaba as veces que alguén, humano claro, pasara por alí para deixalas efímeramente esculpidas para nos.

Para moitos e moitas as persoas loiras de ollos azuis de formas esculturáis resúltanlles fascinantemente atractivas, máis ainda que o glaciar. E tamén coma o glaciar débese o que pasou hai miles de anos, din que uns 10.000, cando unha persoa sufriu unha mutación no xen HERC2, produciu menos melanina e tivo os primeiros ollos azuis. Desta persoa descenden todos os actuáis ollos azuis.

Ojos azules tenía

la niña que me engañó

ojos de color de cielo

¡mira tú si fue traición!

Os que non son primeiro Mundo

Na Miña estadía en Chile tiven oportunidade de coñecer ao Intendente da Rexión de Valparaiso (o da foto), que ven a ser, salvando as distancias, coma o Touriño de alá. Estivo a falar brevemente nun discurso público -pero extensamente na cea posterior- do engano que está a supor para os paises que non son o primeiro mundo as doctrinas e recetas que dende hai décadas venlles recomendando o FMI ou o Banco Mundial. Antonte Lula coincidía nesta tese, a pesares das distancias ideolóxicas e de tradición de relación co norte destes dous países.

Algo se está a cociñar en América Latina. E pode que o vexamos pronto.

Dende o fin do mundo

Hoxe estiven no lugar máis austral no que nunca estivera. As emocións e sensacións que vivín hoxe foron de tal potencia que me decidín a voltar a este abandoado blog para deixalas na memoria da escrita.

Hoxe estiven nunha rexión onde non hay seres humanos en moitos, moitísimos kilómetros cadrados. Hoxe estiven a respirar o ar de máis de 30.000 anos de antigüidade que acubillaba no seu seo o azuísimo xeo do glaciar San Rafael. Hoxe xogamos cunha foca leopardo dende a zodiac e tivemos que fuxir liscando con medo dun desprendemento dun iceberg.

Hoxe foi un día emocionante e a natureza deixoume sen fala. Agora teño que asimilar o vivido