viernes, 30 de mayo de 2008

Morreu A

Onte morreu A. Foise paseniño. Tiña 11 anos vividos con ledicia. Fica o seu sorriso. Non podo dicir máis

viernes, 23 de mayo de 2008

morte dun alpinista




Levo saindo ao monte dende moi cativo. Durante un tempo tiven devaneos ca montaña e sempre me sentín engaiolado por este deporte e sobre todo polos alpinistas. Xa de neno ollaba absorto a telefunken de branco e negro cando Pérez de Tudela narraba as súas aventuras.

Hai tempo que non me emocionaba tanto unha crónica como a que ven na edición de El País de hoxe. Na cara sul do Anapurna que vedes na foto fica neste momento o corpo de Iñaki.

Qué é o que lles impulsa a deixar ata a vida por acadar o cumio? Non podo imaxinar como ten que ser de fabulosa a intensidade do pracer, o torrente de endorfinas que se deben liberar cando eses alpinistas chegan a sua meta, como para compensar o risco certo de morrrer por elo.

lunes, 19 de mayo de 2008

modelización estocástica


Hai xa moito tempo que aproveito situacións cotidiás para observar as persoas.

Tento imaxinar a partires das pequenas pistas que proporciona o seu aspecto, a súa vestimenta, o que mercan no super, o que leen mentras agardan o turno, os pequenos retazos que escoito das súas conversas cómo será a súa vida.

Pregúntome se serán felices, de qué se sentirán satisfeitos, qué é o que agardan da sua vida, qué será o que lles move a continuar, e inevitablemente me vexo facendo paralelismos entre as súas existencias imaxinadas ca miña propia e real.

Máis non fago nunca comparacións materiais -iso non me interesa- senon comportamentos vitais.

Gostaría de poder saber si o que imaxino é certo.

Algúns biólogos, sociólogos e economistas fan o mesmo ca min con fins más prácticos mediante modelización estocástica

lunes, 12 de mayo de 2008

Vigo


Fermoso edificio en primeira liña da praia de Boa Viagem. E doutro lado da rúa a seguinte advertencia (referirase aos promotores inmobiliarios vigueses?)



domingo, 11 de mayo de 2008

Mal de ollo


Xa hai que ter mala hostia. Porque desfacer ainda, pero facer... e ademáis gratis, polo pracer mesmo de facelo.

Mi madriña como anda a bruxería

viernes, 9 de mayo de 2008

Brasil 2


Onte acribilláronme os mosquitos durante a cea.


Levan dende hai un tempo por estes lares cunha epidemia de dengue. O dengue é unha enfermidade tropical que ten unha modalidade feble con febre e diarrea e outra que pode ser mortal que cursa con hemarraxias. A loita contra a enfermidade é doada. So hai que evitar a picadura do mosquito transmisor e para eso hai que evitar a aprodecemento dos charcos e augas estancadas.


Din que en Río, onde ao parecer xa van por máis dun centenar de mortes, a delincuencia organizada nalgúns barrios favelistas é responsable da alta prevalencia da enfermidade. Ao parecer non entra a policia nesas rúas, mais tampoco os servizos de limpeza e eliminación de pragas, e con elo o mosquito segue a medrar nas charcas noxentas das ruas.


O contraste ven unha vez máis por boca do ministro de educación: Brasil representa xa o 2% da producción científica mundiual. Esto é unha cifra fabulosa que segue a medrar. Polo de agora o CAPES, a axencia encargada da formación de investigadores, deixa bolsas de 2000€ ao mes para extraxeiros postdoctorais sen cubrir, máis estou certo que isto vai mudar e nese momento ollareremos os resultados desa política de atracción de cerebros.


A vida cultural e, en particular, as expresións artísticas musicais e plásticas son activísimas. Antonte estiven nun concerto de Ney Matogrosso, un performer cantante que se distinguiu no pasado pola loita contra a dictadura. A sala con capacidade para máis de 3000 almas estaba a rebosar e iso que as entradas non eran baratas (entre 15 e 50 euros). A xente participou do espectáculo e a saida comentaban animadamente os pasados e próximos concertos da Sangalo, a Mercury cun coñecemento que fala da enorme participación e base social que teñen estos eventos.

miércoles, 7 de mayo de 2008

brasil


Levo uns días neste país, e cada un deles é unha sorpresa maior. O primeiro que chama a atención é a sua inmensidade en todolos sensos. O luns estivemos co ministro de educación e apresentounos un plan co que van a incrementar en 16.000 os doutores nos vindeiros dous anos. E como isto calqueira cousa das que se está a falar aquí nestes días: biodiversidade, producción de alimentos, estudantes universitarios. Todas as cifras aquí son enormes.

Onte a noite aconteceu algo absolutamente cotidiano no Brasil. Fumos convidados a cear a casa dun amigo. Vive nun edificio amurallado cun sistema electrónico que avisa se alguen chimpa o muro a un garda de seguridade que se atopa nunha garita fortificada na entrada da finca. O taxista mostrouse reticente a ir a buscarnos para voltar ao hotel porque pasaban das 12 da noite, e na viaxe de volta non parou en nigún semáforo ainda que estiveran en vermello.

Neste país, todo e grande. O medo tamén.