martes, 4 de diciembre de 2007

Eu de ciencias ti de letras



Andiven ausente estes días por mor do peche do exercicio económico arranxando as finanzas do laboratorio executando compras e ramitando facturas. Tamén me levou moito tempo preparar un par de presentacións e discursos por encargo para outros tantos actos que protagonizaban altos e requintados dignatarios das administracións autonómica e estatal. Finalmente andiven ensarillado en rematar de escribir un traballo que tiña que enviar a publicar nun restixioso xornal científico.

Ou sexa, que menos andar a enredar no laboratorio fixen de todo, pero principalmente escribir, escribir e escribir. Pero han de saber todos que para min non é estrana esta actividade, pois sempre tiven para min que eu era -polo meu traballo- un home de letras (ainda que fose unha autodefinición que incomodaba a moitos compañeiros das "humanidades").


Cando estudaba o bacharelato os estudantes tiñan máis querencia polas materias nas que as matemáticas non estaban presentes. Iso se reflectía na nota media de cada asignatura que situaba as matemáticas e a física coma os osos máis duros de roer. Así que, daquela, eran máis os compañeiros decantábanse máis por facer un bacharelato de "letras puras" que de "ciencias puras". Como se pode imaxinar fácilmente era prácticamente imposible conciliar a adversión de uns polas materias que os outros amaban.

Hoxendía parece que as cousas mudaron pero non del todo para ben. leo na Voz de hoxe:

Los alumnos gallegos suspenden en matemáticas y comprensión lectora aunque aprueban en ciencias

Ainda que congratúlome de que por fin neste país pareza ter o xérmolo dunha sociedade que poida ter unha boa cultura científica, estou fráncamente decepcionado xa que non parece que millorar nunha dirección a costa de perder en outra sexa para estar orgulloso da evolución do noso sistema educativo.

Voltando ao inicio, vaticino que malos científicos van sair desa xeración se non son capaces de ler e escribir correctamente. E por suposto tamén a inversa.

16 comentarios:

DIARIOS DE RAYUELA dijo...

El llamado informe Pisa es demoledor. La enseñanza debería ser una de nuestras principales preocupaciones, más cuando los datos revelan el deplorable estado que padece la de nuestro país. De todo lo que al respecto he leído, de todo lo que uno ve, de todo lo que a uno le cuentan los docentes, tres son los males que se apuntan como principales:
a) la práctica de la indulgencia (no se incentiva el esfuerzo, se rebaja la exigencia);
b) la minusvaloración del trabajo del docente;
c) la errática política educativa (cambios en cada legislatura, competencias transferidas).
Sobre cada una de ellas habría para hablar mucho.
Queda apuntado el debate.
Un abrazo, querido hombre de letras.

Anónimo dijo...

A min que me expliquen, Occam, como coño se pode suspender en matemáticas e, inda peor, comprensión lectora, que o é todo, e aprobar ciencias, a non ser, claro, que esas ciencias que aproban os galegos sexan as infusas. A ver se van a suspender os que fan o informe...
Lémbrame unha nova que apareceu hai dúas semanas no Diario de Ferrol que dicía que MÁIS do 100% dos titulados na escola de hosteleria de Pontedeume conseguían traballo ao acabar os estudos. What a level!

Lula Fortune dijo...

Como dice o meu amigo, o profesor Tanner, cando descubres que con un xesto amable consegues máis que con dez horas de explicacións, é que algo cheira a podrido na nosa sociedade.
Non todos os males deste mundo están na escola.
E se non comprenden o que len: ¿será porque das 7 horas semanais (3 de Língua máis 4 de Literatura) que se tiñan antes, pasamos a TRES cos mesmos contidos?
¿Será porque pululan por un cento de asignaturas (por exemplo relixión, e outras que non nombro) e non aprenden en ningunha?
¿Será que poden pasar de curso PIL (por imperativo legal) ainda que non saiban facer a "o" cun canuto?
Será...será...
A Educación, con maiúsculas, é a gran esquecida dos programas electorais. E así nos vai...

Ana Bande dijo...

Eu non acredito na distinción de humanidades e ciencia, para min todo o coñecemento é importante, por iso admiro aos profesionais da ciencia que se preocupan, como vostede polas humanidades, e viceversa. O desleixo polas humanidades estanos a pasar unha factura ben cara. Non se comprende que ninguén que non sexa quen de interpretar un texto poida aprobar a física ou as matemáticas, nin cousa ningunha.

Nuca dijo...

Queridos amigos:

Non podo estar máis dacordo con todos vos.
Rayuela: o diagnóstico é certero, mais o terceiro apunte é sen dúbida moi preocupante dende o punto de vista dos que traballamos no ensino.

dlH61:concordo que non se pode falar ou comprender nada de nada se non coñeces as linguaxes. O de Hostelería ten explicación. Tratase da multiplicación dos panes e dos peces que fan coma prácticas de relixión os que non escollen alternativa. Foíselles a man e multiplicaron ata os alumnos.

Lula, algúns políticos chegan a ser profisionais da política precisamente por espallar axeitadamente xestos amables sen moito contido. Qué imos esperar pois.

Ana, totalmente dacordo: o coñecemento é coñecemento tal cual. Por eso arrepío cando algún compañeiro só lee papers do seu campo porque só lle interesa no que traballa e a outros dalles noxo achegarse a un ordenata porque a eles cun lápiz e un libro teñen abondo

A Raíña Vermella dijo...

Os que somos "de ciencias" sufrimos un pouco o desprezo dalgún compañeiros cara "as letras", é dicir, cara a cultura en xeral. Coñezo xente que apostaría a que nunca leu un libro que non fora de texto, e esa xente ten unha titulación universitaria e é "alguén" socialmente. Eu penso que o problema é aínda mais fondo que as porcentaxes de fracaso escolar, e radica no profundo desprezo cara o coñecemento que late na nosa sociedade. Aos nenos incúlcaselles que teñen que estudar para traballar e gañar cartos, non porque o saber sexa un valor de por si. Que opinas ti como docente da actitude dos pais cara a adquisición de coñecemento?

Nuca dijo...

Maxestade, eu como docente non teño moita (xeito eufemístico de decir ningunha)relación cos pais dos meus alumnos xa que, na universidade é difícil chegar a coñecelos. Coma cidadán e como pai si que coñezo, lóxicamente, a moitos pais e precísamente hoxe mesmo, no café matinal falaba disto que tan acertadamente sinalas.

Decíame o meu contertulio que unha amiga da sua filla sostiña que non vai estudiar máis que para o 5. quería dicir que non tiña interese en aprender, simplemente en sacar a nota máis raspada posible, o requisito mínimo para poder entrar a facer dereito, xa que nesa carreira non hai numerus clausus. A rapaza en cuestión polo que se ve é filla dun pequeno empresario de grande éxito no seu negocio e, polo que se vé ten claro que su futuro non vai resultar difícil.

Supoño que semellante plantexamento con 16 ou 18 anos ten que ser sabido, consentido e propiciado polos pais que teñen interiorizada a idea que o primeiro é triunfar na profesión ainda que sexa a costa de ser un auténtico tarugo

Ana Bande dijo...

Sr. Occam, o exemplo desa rapaza déixeme pampa, efectivamente, é a consecuencia de pais que educan aos fillo só para acadar unha posición económica ou social, non para que sexan felices. E logo as consecuencias desta ignorancia tan fomentada as sufrimos todos. Cando imos ao médico, cando temos que acudir á xustiza, cando queremos atopar solucións a problemas cotidiáns, por non falar dos grandes problemas sociais, que eses xa no los arranxan os políticos de turno, ao revés, claro. O índice de analfabetismo afecta mesmo aos profesores universitarios. Hai pouco quedei petrificada cando un destes exemplares me aseguraba que as humanidades en xeral non servían para nada que titulacións como Belas Artes nunca debían existir. Tratábase dun filólogo de galego, ¡que mágoa! por non dicir ¡que asco! Menos mal que coñezo algunha profesora de bioloxía que disfruta cos seus alumnos descubrindo a beleza que se agocha nas fotografías dos tecidos no seu laboratorio...

Nuca dijo...

Ana, supoño que fala da beleza que se agocha nos tecidos...celulares e non nos trapitos de dernière vague

Anónimo dijo...

Bueno, que tampouco todo o monte é orgasmo. Educar a un fillo para acadar unha boa posición económica e social non implica esquecer a súa felicidade. De feito hai moitísima xente cunha boa posición que é terriblemente feliz. Non hai que confundir as cousas. Ser notario, rexistrador da propiedade ou ter unha tenda de zapatos e non saber quen é Faulkner, non quita nin un pequeno anaco de felicidade, cousa que a xente pode acadar atendendo ben a un cliente ou lendo, inda que non o creas, o Codigo Da Vinci. Ou mesmo non lendo.
Ninguén ten a chave da felicidade e cada quen escolle o seu camiño. Hai que respectalo.

Nuca dijo...

dlH61:

Efectivamente felicidade e ilustración non son a mesma cousa. e como ben sinala pódese ser feliz na máis profunda ignorancia. Pero obviamente, o anterior non é para reivindicar a ignorancia como camiño da felicidade. O saber, o coñecemento permite obter as chaves para ter criterios, facer escollas e entender o mundo que te rodea. e de todos é ben sabido que cando se comprende algo se aprecia millor (pasa mesmo cas persoas)e se disfruta máis. Eu, por exemplo, supoño que aborrezo o fútbol (contrariamente a multidude de seres humanos que o siguen)porque non coñezo as regras nin o mecanismo de xogo.

Con todo, no meu comentario ao post co exemplo da rapaza non quería enfocar a atención sobre a felicidade, a que, en efecto, se pode chegar por diferentes camiños, si non a actidude dos pais que, coñecedores de que a filla vai ter una posición segura e desafogada renuncian a inculcarlle a pasión polo coñecemento e por aprender. Son eles, os pais, os responsables e non a pobre adolescente que xa bastante ten con controlar as suas hormonas

Anónimo dijo...

Teño que insitir.
Nin dixen nin quixen dicir (nin moito menos defender) que se poda ser feliz na máis fonda ignorancia (que se pode: non me diga que se considera máis infeliz que o seu veciño porque non entende nin papa de fútbol: pois o mesmo lle pasa ao que non sabe nada de Faulkner), senón que non hai por que supoñer que un "pequeno empresario de grande éxito no seu negocio" sexa automaticamente un ignorante (a que lle chaman vostedes ignorante? a non ler a Faulkner?), nin que unha rapaza que vexa na empresa do seu pai o seu futuro sexa unha desgrazada que xa non vai ser quen de disfrutar nesta vida.
Supoño que estarás ao tanto de que hai homes aos que non lles gustan as mulleres. Cómo será posible iso? É que non ven? Cómo se poden perder algo tan excitante coma unha femia ben posta? Ou son eu o que me estou a perder algo? Ninguén se perde nada, evidentemente, os camiños do pracer (e da felicidade) son variados e cada quen ten o seu.
Eu comparto con vós a vosa visión da cultura, e quero para as miñas fillas que teñan o meirande acceso a ela, pero non comparto con vós que esa miña idea sexa "a idea": as miñas fillas, se acerto no meu esforzo, terán "iso" e a filla dese empresario terá "iso outro", nin mellor nin peor. O caso é, e niso estaremos seguro de acordo, que sexan felices. E punto.

Anónimo dijo...

DE que equipo é o tal Faulkner?

Nuca dijo...

dlH61:

Eu tampoco non dixen nin quixen decir que un "pequeno empresario de grande éxito no seu negocio" sexa automaticamente un ignorante. En efecto, non hai nada a priori que faga pensar eso nin o conrario. Tampoco dixen nin quixen decir que unha rapaza que vexa na empresa do seu pai o seu futuro sexa unha desgrazada. O que digo é:

1: Que é un comportamento lóxico (pero rexeitable) a indolencia nunha adolescente que ten a vida regalada.

2: Qué é responsabilidade dos seus pais sexan ilustrados ou non evitar tal comportamento.

3: Qué é tamén responsabilidade dos pais facerlle ver a rapaza (ainda que sexa dfícil nunha situación desafogada)a importancia do esforzo e do coñecemento.

Un placer esta regueifa

Anónimo dijo...

Seguimos coa regueifa? Si, que presta.
Sigo a dicir que dá por suposto unha morea de cousas.
1. "a indolencia nunha adolescente que ten a vida regalada". O da indolencia coincidirá comigo que é o propio dun adolescente por propia definición e que esa indolencia non ten nada que ver con que o pai sexa ou non empresario. En canto ao de ter a vida regalada, habería que falar con ela dentro de 15 ou 20 anos. Non todos os fillos de empresarios de éxito (aquí o primeiro suposto pola súa banda) son Paris Hilton. A meirande parte deles o que herdan coa empresa é un choio de cojones e acaban traballando o triple que calquera funcionario do grupo A, por poñer un exemplo.
2. "é responsabilidade dos seus pais ... evitar tal comportamento" Non. A responsabilidade dos pais e dar aos fillos o mellor de si, adicarlles tempo e antepoñer os seus intereses aos propios, amén de darlles todo o cariño e amor do que sexan capaces. Supón vostede (2º suposto) que eses pais non o fan porque non fan o que (ou como) vostede faría, pero eu penso que pode que eses pais pensen que levar a empresa é un bo futuro para a súa filla e que, polo tanto, estean a cumplir coas súas responsabilidades.
3. "Qué é tamén responsabilidade dos pais facerlle ver a rapaza a importancia do esforzo e do coñecemento". Supón vostede (3º suposto) que ese pai nos permitiría a nós explicarlle á súa filla o que é o esforzo? Permitiríallo vostede a el? En canto ao do coñecemento, hai diversos tipos del, e seguro que ese señor sabe moitísimas cousas que nin eu nin vostede podemos nin tan sequera albiscar.
Repito a miña tese: o seu xeito de vida, Occam, e de entendela (que no tocante a este tema aproxímase, polo que vexo, ao meu propio) non é o único, nin por suposto (4º suposto?) o único válido. Deixe vostede a ese pai criar a esa filla como sabe e pode (igual que facemos nós) e agardemos que sexa para ben. Non supoñamos que os demais son gilipollas.

Nuca dijo...

seguimos, dlH61, seguimos.

Efectivamente o meu discurso baséase nunha serie de suposicións, como dí vostede, ainda que eu chamaríalles condicións de contorno ou axiomas (xa que non as podo demostrar) que me son útiles para construir o meu discurso a partires delas.

Efectivamente presento un caso digno de análise, e para que así sexa ten que ser paradigmático dunha situación. Interésame deliberadamente que sexa unha rapaza indolente e consentida cun pai ao que lle suda todo o que non sexa gañar cartos a esgalla.

Xa, xa. Xa sei que non todo o mundo é así. Pero tamén sei que hai algúns que si o son. E son eles un dos extremos dun gradiente continuo que ilustra o que quero indicar.

Pero en concreto quero engadir:

1: Claro que os adolescententes son indolentes. Tamén teñen acné. Pero do mesmo xeito que lles dicimos que non anden a fedellar nos graos que se infectan podemos -debemos- decirlles que amosen interese por otras cousas que non sexan eles mismos.

2: Os pais teñen moitas responsabilidades cara aos fillos: tempo, cariño, alimento, protección. Pero tamén achegarles actitudes que lle han servir no futuro. Ese dito de algúns pais de antes de "fai o que che digo non o que fago" é a afirmación máis abyecta que escoitei. Non é estrano que moitos maltratadores sexan fillos de pais maltratadores.

3: O meu xeito de vida claro que non é o único, pero está suxeito a crítica (propia e allea) e baseado en criterios aos que se pode chegar ca razón. Agora claro que hai outros, hainos terribles por ahí fora!!!. Imaxinemos unha estampa cinematográfica que non será allea: muller alienada na casa agardando polos fillos que vai perdendendo segundo medran e marido empresario de éxito putero que chega borracho a casa e non vé nin para os fillos nin para a súa muller porque non ten tempo.

4: Non é soberbia. Xúrolle que non estou pagado de min mesmo. Pregunte por ahí por min, pregunte e xa verá